2018 was een bijzonder ponyjaar. Een jaar dat we niet snel zullen vergeten. En zoals wel vaker heb je in een jaar meevallers en tegenvallers. De hoogtepunten blijven meestal lang in je geheugen hangen, en dat zal over afgelopen jaar ook wel zo zijn. Maar wat ook nog heel lang zal blijven hangen is het trieste moment dat we afgelopen woensdag moesten bleven: Afscheid nemen van onze “Grand Old Lady”: Zonnetje van stal ’t Kleine Ros.
Wat heeft ze ons een plezier gegeven. Vooral door haar karakter: altijd bepalend, vaak beslissend. Zeker in het weiland, maar ook heel vaak daarbuiten. Zij gaf aan wat ze wilde. Als het haar niet aanstond dan liet ze dat weten. Maar ze liet ook duidelijk merken wat ze van ons verwachte: wortels, slobber of even lekker krabben op een bepaalde plek.
Zij was de baas in het weiland. Nummer één in de pikorde. Dat hoefde ze niet met kracht af te dwingen, hoewel ze wanneer ze dat nodig achtte wel deed. Ze kon in haar jonge dagen achteruit lopen en slaan tegelijk. Ze was vooral slim, en dat maakte veel meer dat alle andere pony’s haar leiding accepteerden. Ze had altijd perfect door wat wij wilden. En op haar manier probeerde ze ons daarbij te sturen. “Schiet eens op”, “Kom op met die brokken” of “Maak die draad voor elkaar, ik wil nu naar die andere wei met dat langere gras”, je kon het haar zien denken.
Wat een prachtig en vooral lief karakter! Ze gaf dat ook door aan haar kinderen en kleinkinderen. Wat karakter betreft leek kleindochter Wieke (uit Sonnet die, later in Finland furore maakte) nog het meest op haar. Maar ook Kennedy haar jongste kleindochter, en dit jaar Europees kampioen in Denemarken, heeft veel van haar karakter meegekregen.
Op haar 33 levensjaar is dan afgelopen week een einde gekomen aan de vriendschappelijke band die wij met Zonnetje meer dan twintig jaar mochten beleven. Ze ging de laatste tijd achteruit. Werd erg mager, horen en zien gingen minder en haar lichaam functioneerde niet meer naar behoren. Jaren geleden hadden we haar al beloofd te zorgen voor een goede oude dag en haar te verplegen zolang dat verantwoord was. Nu was het moment aangebroken dat het niet langer kon. We hebben haar laten inslapen.
Zonnetje, dank je wel!
Uit: “De Shetland Pony” november 1998
1990: Erekampioen te Midden-Beemster
2003: Bij ons in het weiland
2007: bekappen door Pa Molenkamp (samen zijn ze hier 100 jaar!)
voorjaar 2008: Dragend van haar 17e veulen (Black Betty)
2014
2015
Recente reacties